Ook tijdens de zwangerschap kunnen er dingen gebeuren waardoor je leven op zijn kop komt te staan en er vreselijk veel verdriet is. Zo waren er het afgelopen jaar in mijn praktijk twee vrouwen die voor het eerst moeder gingen worden en tijdens hun zwangerschap een ouder verloren. Bij de ene vrouw overleed haar vader en bij de andere vrouw haar moeder.
Dat brengt dubbele rouw met zich mee. Jij verliest als kind je ouder en jouw baby verliest een opa of oma. Je wilt natuurlijk het liefst dat je baby kennis maakt met opa en oma. Dat er een goede band ontstaat tussen jouw baby en diens grootouders. En dat jouw ouders zien wie jouw baby is en zij met trots kunnen zien hoe jij met je kindje omgaat. Er valt ook een belangrijke bron van steun weg. Als jonge moeder is het heel fijn en belangrijk om te voelen dat je ouders er voor je zijn. Het is fijn om advies te kunnen vragen. Het is fijn als jouw ouders even de baby van je over kunnen nemen als jij even rust nodig hebt.
Ook als je kind groter wordt blijven jouw ouders een fundamenteel onderdeel van de opvoeding.
Beide aanstaande moeders gingen op een prachtige manier met hun verdriet om. Tijdens de sessies waarin ik hen mocht begeleiden naar het nieuwe ouderschap was er ruimte om het verdriet te laten zijn. Het verhaal kon verteld worden. Maar de vraag rees ook: hoe slecht is het voor mijn kind dat ik nu zoveel verdriet voel? Hoe ga ik daar mee om?
Mijn advies is altijd: praat erover tegen je ongeboren kindje. Vertel maar dat je veel verdriet hebt en waarom. Het gaat er hierbij niet om dat je kindje jouw woorden begrijpt want dat kan het natuurlijk nog niet. Maar zo pratende ben je in contact met wat jij voelt en met je baby. Dat voelt het feilloos aan. Dan voelt het als samen. En dat voelt veilig. Dat geeft ook ontspanning voor jou als moeder, zul je merken.
Als je in het voelen van je verdriet je kind overslaat betekent dat eigenlijk dat je het contact met je kindje verbreekt. En we weten dat ‘uit contact zijn’ gevoelens van spanning en stress opleveren. Dit geldt zeker ook voor baby’s aangezien zij voornamelijk voelende wezentjes zijn.
Belast de moeder haar baby dan niet onnodig met zoiets zwaars als rouw? Eerlijk gezegd geloof ik dat niet. Want ook dit kun je aan de baby ‘uitleggen’. Bijvoorbeeld door te zeggen dat je heel verdrietig bent, dat je vreselijk moet huilen omdat je je ouder mist. Maar dat jij voor jezelf kunt zorgen en voor hem of haar.
Als je al geboren kinderen hebt werkt dit precies hetzelfde. Bij alle emoties. Je geeft op deze manier woorden aan gevoelens. ‘Ik ben boos’ of ‘ik schrik ervan’. Hiermee leren je kinderen dat boos zijn of schrikken normaal is en ook hoe dat heet. En dat het goed is om er iets over te zeggen omdat je daarmee helder wordt voor je omgeving. En je krijgt zo vaker wat je op dat moment nodig hebt. Je leert hen op een adequate manier met hun gevoelens omgaan. En dat begint niet pas na de geboorte, dat begint al in de buik.
Antje